Κάθε τέλος κρύβει και μία πρόκληση

Στις 31 Δεκεμβρίου σχεδόν όλος ο πλανήτης αποχαιρέτισε τον παλιό χρόνο. Βλέποντας το πέρασμα από το 2023 στο 2024 ως ευκαιρία προβληματισμού, αποφάσεων, ευχών για κάτι καλύτερο. Γιορτάζοντας με βεγγαλικά ή σαμπάνιες. Δυστυχώς, όμως, η τυπική στάση των περισσότερων ανθρώπων απέναντι σε ένα τέλος -είτε σχέσης είτε καριέρας- είναι πολύ λιγότερο αισιόδοξη. Όλοι θέλουμε το «ευτυχισμένο τέλος» του κινηματογράφου για έναν γάμο ή μια ονειρεμένη δουλειά που θα διαρκέσει για πάντα. Ωστόσο, η ζωή συχνά τα φέρνει αλλιώς και πολλές φορές πιστεύουμε ότι μια άλλη κατάληξη ισοδυναμεί με τραγική αποτυχία.

Συχνά αισθανόμαστε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε μια τραγική αποτυχία και η ταλαιπωρία και το μαρτύριο που φέρνει συχνά το τέλος μιας σχέσης ή μιας επαγγελματικής συνεργασίας δεν μας αφήνουν να δούμε τις νέες προκλήσεις που ανοίγουν, κλέβοντάς μας τη διάθεση για ζωή.

Μεγαλώνοντας, αντιμετωπίζουμε τις καταλήξεις ως φυσικό κομμάτι της ζωής. Η αποφοίτηση από το λύκειο, η μετακόμιση σε δικό μας σπίτι και η αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο μάς καλούν να αφήσουμε πίσω μας ένα άνετο περιβάλλον στο οποίο είχαμε καταφέρει να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του άγνωστου. Ωστόσο, τις αλλαγές αυτές τις θεωρούμε θετικές. Μεταξύ παιδικής ηλικίας, όμως, και ενηλικίωσης, συντελείται μια ριζική αλλαγή στις πεποιθήσεις μας σχετικά με την αξία της αλλαγής. Επιβάλλουμε στους εαυτούς μας ένα πρότυπο δια βίου σταθερότητας στις οικείες μας σχέσεις, τους γάμους, το σπίτι και την καριέρα μας. Αναλαμβάνουμε επίπονες, μερικές φορές εξαντλητικές, προσπάθειες για να διασφαλίσουμε τη συνέχεια. Αλλά όπως θα σας πει οποιοσδήποτε γονέας, βουδιστής ή βιολόγος, η ζωή είναι συνεχής αλλαγή. Εκτός από τον θάνατο και τους φόρους, η αλλαγή είναι το μοναδικό πράγμα το οποίο είναι σίγουρο. Αναπτυσσόμαστε και αλλάζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, φτάνοντας σε διαφορετικά στάδια, αναπτύσσοντας διαφορετικές προοπτικές, αλλάζοντας σωματικά, διανοητικά και συναισθηματικά. Ο φόβος της αλλαγής είναι επίσης, ακούσια, απόρριψη της προόδου. Εάν τίποτα δεν αλλάξει ποτέ, τότε δεν μπορεί να βελτιωθεί. Ούτε να βελτιωθούμε εμείς.

Η τάση μας να επικεντρωνόμαστε συνεχώς στη συνέχεια σημαίνει ότι παραβλέπουμε τα μερίσματα των σοβαρών επενδύσεων χρόνου, ενέργειας, αυτοελέγχου και εγκεφαλικής δύναμης που επενδύουμε σε σχέσεις και καριέρες με την πάροδο του χρόνου.

Ας ελπίσουμε ότι, όπως τα παιδιά που προχωρούν από τάξη σε τάξη, μαθαίνουμε αρκετά για να μας προετοιμάσουν καλά για το επόμενο στάδιο της ζωής μας, ως φίλους, εραστές, γονείς και εργαζομένους.

Αντί να υποθέτουμε ότι αποτύχαμε ή ότι μας απέρριψαν όταν τελειώνει μια καριέρα ή μια στενή σχέση, ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι αποφοιτούμε. Όλες αυτές οι προκλήσεις έχουν απώλειες και κέρδη, το σημαντικότερο από τα οποία είναι η (συχνά ανομολόγητη) ευχαρίστηση της ελευθερίας.

Εστιάστε στην ανάπτυξη, όχι στην απώλεια

Αντί να είμαστε έξαλλοι με το αφεντικό ή τον εραστή που μας σπρώχνει (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) ξανά έξω στον κόσμο, ίσως θα έπρεπε να τους αγκαλιάσουμε ως απελευθερωτές ή ως μέντορες στους οποίους είμαστε ευγνώμονες. Άλλωστε, μας δίδαξαν πολλά, ακόμη και αν αυτό που μας δίδαξαν είναι ότι η δουλειά ή η σχέση που αγαπούσαμε και ελπίζαμε να διαρκέσει δεν είναι πλέον κατάλληλη για εμάς. Και μερικές φορές η πιο σημαντική αλλαγή που μπορούμε να κάνουμε είναι να απελευθερωθούμε από μια κακή κατάσταση όπως μια κακή δουλειά, μια καταχρηστική ή καταπιεστική σχέση ή μια μονόδρομη φιλία. Ακόμη και αυτά μπορούν να φέρουν σημαντικά μαθήματα για το τι πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον, μαθαίνοντάς μας πώς να βρίσκουμε το θάρρος να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

Και αντί να νιώθουμε ενοχές που «εγκαταλείπουμε» τον κακό σύντροφο ή το αφεντικό μας, μπορούμε να σκεφτούμε ότι τους παρέχουμε ένα ανεκτίμητο μάθημα για τις συνέπειες της κακής μεταχείρισης των άλλων και να ελπίζουμε ότι θέτουμε τις βάσεις για την ανάπτυξη και την πρόοδό τους.

Κανείς από εμάς δεν χρωστά – ούτε μπορεί να παρέχει – σε κανέναν σταθερότητα για πάντα. Το γεγονός ότι αλλάζουμε συνεχώς αποκλείει αυτή τη δυνατότητα. Όπως παρατήρησε ο Herbert Spencer πριν από πολύ καιρό, «ένα ζωντανό πράγμα διακρίνεται από ένα νεκρό από την πολλαπλότητα των αλλαγών που συμβαίνουν σε αυτό ανά πάσα στιγμή».

Ακόμα κι αν παραμείνουμε σε μια συγκεκριμένη δουλειά ή σχέση για δεκαετίες, η πραγματικότητά της στο εσωτερικό είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι ήταν χρόνια πριν.

Ίσως αυτό που οφείλουμε ο ένας στον άλλον είναι μια προσαρμογή του «κανόνα του κάμπινγκ» του Dan Savage: να προσπαθήσουμε να αφήσουμε τον χώρο εργασίας, το παιδί, το φίλο ή τον εραστή μας σε καλύτερη κατάσταση από ό,τι τους βρήκαμε.

Αντιμετωπίζοντας το αναπόφευκτο

Αν και τα τελειώματα μπορεί να είναι τρομερά επώδυνα και μια μακροχρόνια σχέση ή δουλειά δεν πρέπει κανείς να την εγκαταλείπει επιπόλαια, η αλήθεια είναι ότι η ζωή μας μπορεί να μας φέρει πολλά τελειώματαμ είτε το θέλουμε είτε όχι.

Μπορούμε να αποδεχθούμε το αναπόφευκτο της αλλαγής που είναι η ίδια ζωή ή να ζήσουμε την απελπισία του. Μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας ως απόφοιτο του σχολείου της ζωής ή ως θύμα. Κατανοούμε ότι μια δίαιτα αποτυχίας αποτρέπει τα παιδιά από τη μάθηση, αλλά αποτυγχάνουμε να εφαρμόσουμε αυτή τη σοφία στους εαυτούς μας ως ενήλικες.

Αντί να νιώθουμε, όμως, ξεφουσκωμένοι και ηττημένοι από το πέρασμα οποιουδήποτε σταδίου της ζωής, θα ήταν καλύτερα να κατευθύνουμε την ενέργειά μας στις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας. Όπως κάθε νέο έτος, κάθε σημαντική μετάβαση στη ζωή θα πρέπει να είναι μια στιγμή να σκεφτούμε τι έχουμε κερδίσει και να γιορτάσουμε την πρόοδό μας. Καθώς το 2024 ξεκινά, θα πρέπει να αποφασίσουμε να αγκαλιάσουμε το τέλος οποιασδήποτε κατάστασης, αν όχι με χαρά, τουλάχιστον με χάρη, χιούμορ και, κυρίως, ευγνωμοσύνη.

Πηγή: Psychology Today

Φωτογραφία: iStock

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Εμβοές: Τι είναι, πώς αντιμετωπίζονται, ποιοι είναι πιο ευάλωτοι

Καλπάζει ο καρκίνος του παχέος εντέρου και του ορθού στις ηλικίες κάτω των 50

Έρευνα μπορεί να δίνει λύση στον γρίφο της long Covid