Β. Πενταφράγκας: Οι προτάσεις των δανειστών απειλούν τη βιωσιμότητα της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας

Ειδικότερα, ο κ. Πενταφράγκας επισήμανε, ότι «την πενταετία 2010 – 2015 οι τιμές των εγχωρίως παραγόμενων φαρμάκων μειώθηκαν σε ποσοστό που υπερβαίνει το 60%. Αντίστοιχα έπεσαν και οι τιμές των πρωτοτύπων φαρμάκων, off και on patent κατά 40% και 30%. Κι όμως καθημερινά οι ασφαλισμένοι πάνε στα φαρμακεία να πάρουν τα φάρμακά τους και πληρώνουν περισσότερο». Στο πλαίσιο αυτό, χαρακτήρισε ως παραλογισμό την επιμονή της τρόικα στις τιμές, τονίζοντας, πως το πρόβλημα της φαρμακευτικής δαπάνης δεν ήταν ποτέ θέμα τιμών, αλλά ζήτημα διαρθρωτικών μέτρων σε ο, τι αφορά στην αξιολόγηση και την αποζημίωση.

Σχετικά με τις προτάσεις των θεσμών για το φάρμακο ανέφερε:

«Τα προαπαιτούμενα της παρούσας φάσης ζητούν περαιτέρω μειώσεις των οικονομικών ελληνικών φαρμάκων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα ακριβά φάρμακα. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που τα τελευταία πέντε χρόνια η δαπάνη στα ιδιωτικά φαρμακεία πέφτει με μέσο όρο 15% και 20%, ενώ αντίστοιχα στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ που διακινούν φάρμακα υψηλού κόστους η δαπάνη αυξάνεται με 20% και 25%».

Αναφερόμενος στα προαπαιτούμενα που έθεσε πρόσφατα η τρόικα, τόνισε ότι «με το δεδομένα της 14ης Αυγούστου, τον νόμο 4336, θεωρήσαμε, πως τα επόμενα προαπαιτούμενα που θα ζητηθούν από τους δανειστές θα ήταν στην κατεύθυνση της αξιολόγησης και της διαπραγμάτευσης, των δύο εργαλείων δηλαδή που χρησιμοποιούνται κατεξοχήν από όλα τα ασφαλιστικά συστήματα για τον έλεγχο του κόστους. Δυστυχώς, δεν έγινε αυτό, καθώς ετέθησαν και πάλι θέματα τιμολόγησης, ενώ τα θέματα αξιολόγησης και διαπραγμάτευσης μετατέθηκαν για το 2017. Τότε όμως είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει εγχώρια παραγωγή, εάν εφαρμοστούν τα μέτρα που προτείνονται σήμερα από τους δανειστές».

Κατά τον κ. Πενταφράγκα, το φάρμακο μπορεί να παράγει εξοικονομήσεις, εφόσον τεθούν σε εφαρμογή οι απαραίτητες διαρθρωτικές παρεμβάσεις, που αφορούν στον εξορθολογισμό της χρήσης των φαρμάκων και στον έλεγχο της συνταγογράφησης και της διακίνησης.

«Εξορθολογισμός της δαπάνης μπορεί να γίνει με τη σωστή χρήση των φαρμάκων. Κι αυτό, γιατί η κακή χρήση προκαλεί μεγαλύτερη δαπάνη. Δεν εξετάσαμε, γιατί από το 2000 φτάσαμε το 2009 στην αφύσικη δαπάνη των 5,1 δις. Δεν ασχοληθήκαμε με το γεγονός, ότι αυτό έγινε από την υποκατάσταση των παλιών φθηνών φαρμάκων με νεότερα ακριβότερα. Και το αφήνουμε να ξανασυμβεί, προτείνοντας ως λύση να γίνουν φθηνότερα τα ήδη φθηνά φάρμακα».

Σε ο, τι αφορά στην εφαρμογή των θεραπευτικών πρωτοκόλλων, ο κ. Πενταφράγκας σημείωσε ότι «αποτελεί σαφώς ένα εξαιρετικά θετικό βήμα που έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά για τη δημόσια υγεία. Δεν εγγυάται όμως άμεσες, αλλά μόνο μακροπρόθεσμες εξοικονομήσεις».

Αναφερόμενος στην Ελληνική Φαρμακοβιομηχανία τόνισε, πως η εφαρμογή των συγκεκριμένων μέτρων απειλεί τη βιωσιμότητα του κλάδου, ο οποίος εν μέσω κρίσης διατήρησε θέσεις εργασίας, ανέπτυξε εξαγωγική δραστηριότητα, διεξήγαγε σημαντική έρευνα και ενίσχυσε την εγχώρια προστιθέμενη αξία.

Καταθέτοντας δέσμη διαρθρωτικών προτάσεων εκ μέρους της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας, ο κ. Πενταφράγκας απηύθυνε κάλεσμα για συνεννόηση σε μια εθνική πολιτική φαρμάκου, ενώ προσέθεσε:

«Η αρχή μας σαν ΠΕΦ είναι να μη λείψει το φάρμακο από τον πολίτη. Αλλά το φάρμακο που πραγματικά χρειάζεται. Είτε είναι φθηνό, είτε είναι ακριβό. Είναι εγχωρίως παραγόμενο, είτε εισαγόμενο. Αυτό που επιχειρείται, ωστόσο, σήμερα είναι μια στρέβλωση της πραγματικότητας».

Ερωτώμενος αναφορικά με την ύπαρξη στρατηγικής εκ μέρους της εγχώριας παραγωγής φαρμάκων στο διεθνές περιβάλλον, ο κ. Πενταφράγκας έκανε λόγο για την περίφημη διατλαντική συμφωνία, σημειώνοντας: «Σαφώς και έχουμε στρατηγική για σταθούμε στο διεθνές περιβάλλον. Ωστόσο, το παγκόσμιο σκηνικό που έχουμε αυτή τη στιγμή να αντιμετωπίσουμε σαν φαρμακοβιομηχανία είναι μια πίεση στη δημιουργία μονοπωλίων και ολιγοπωλίων σε όλη την αλυσίδα που ασχολείται με το φάρμακο, είτε πρόκειται για την παραγωγή, είτε πρόκειται για τη διάθεση και τη διακίνηση, είτε πρόκειται για το φαρμακείο της γειτονιάς. Αυτό το εξηγούμε ενδεχομένως σαν τον προάγγελο της περίφημης Διατλαντικής συμφωνίας που είναι στα σκαριά, της αποκαλούμενης ΤΤΙΡ».