Το τανγκό ωφελεί τους πάσχοντες από Πάρκινσον

  • Iatropedia
Το αργεντίνικο τανγκό μπορεί να έχει δυνητικά οφέλη για ανθρώπους σε συγκεκριμένα στάδια εξέλιξης της νόσου του Πάρκινσον, υποστηρίζει τώρα νέα μελέτη.

Οι αλλαγές που σημειώθηκαν στις κινητικές δυνατότητες ασθενών με Πάρκινσον μετά από μαθήματα χορού με επαγγελματίες δασκάλους διάρκειας 12 εβδομάδων, έδειξαν σε ερευνητές από το Νευρολογικό Ινστιτούτο του Μόντρεαλ, το Πανεπιστήμιο McGill και το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Κέντρου Υγείας του McGill ότι η κοινωνική και φυσική δραστηριότητα, σε συνδυασμό με την μουσική, μπορεί να έχει θεραπευτική αξία για πάσχοντες από την νόσο. Η σχετική μελέτη, η πρώτη που αξιολογεί τα αποτελέσματα που έχει το τανγκό στα συμπτώματα της ασθένειας που δεν σχετίζονται με κινητικές δυσλειτουργίες (κατάθλιψη, κόπωση και γνωστικό εκφυλισμό) έδειξε ότι η συστηματική φυσική δραστηριότητα συνδέεται με μικρότερο κίνδυνο εκδήλωσης της νόσου, άρα δύναται να καθυστερήσει την εξέλιξή της.

Σύμφωνα με την επικεφαλής της μελέτης Δρ. Σίλβια Ρίος Ρομενετς από το Movement Disorders Clinics στο Neuro and Montreal General Hospital, το τανγκό βοήθησε τους ασθενείς να βελτιώσουν σημαντικά την ισορροπία τους και την λειτουργική κινητικότητά τους, ενθαρρύνοντάς τους καθ’ όλη την διάρκεια της θεραπείας. Επίσης είχε περιορισμένα οφέλη όσον αφορά τις νοητικές λειτουργίες των ασθενών και την μείωση του αισθήματος κόπωσης.

Επειδή ο χορός αυτός χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα βήματα με ρυθμικό βάδισμα μπρος-πίσω, βοηθά ιδιαίτερα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες και ιδιαίτερα στο «πάγωμα» της κίνησης ή όταν πάνε να πέσουν προς τα πίσω. Επιπροσθέτως, το τανγκό απαιτεί λειτουργική μνήμη, έλεγχο και προσήλωση, ανάληψη πολλαπλών δράσεων για την ενσωμάτωση παλαιών και νέων κινήσεων του χορού στον ρυθμό της μουσικής και δυνατότητα ελιγμών στο παρκέ αποφεύγοντας την σύγκρουση με άλλους. Παράλληλα, η μουσική –γνωστή για την σχέση της με το σύστημα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο– κάνει τον συνδυασμό χορού και άσκησης ευχάριστο και διασκεδαστικό, βελτιώνει την διάθεση και δίνει κίνητρο στους πάσχοντες να συνεχίσουν αντί να βαριούνται, όπως συχνά συμβαίνει με άλλες μορφές άσκησης.