ΠΑΓΝΗ: Ραδιοφάρμακο για ασθενείς με καρκίνο δεν έφτασε ποτέ, λόγω της κατάληψης του αεροδρομίου από αγρότες

Αποτέλεσμα ήταν να ακυρωθούν 20 προγραμματισμένα ραντεβού ογκολογικών ασθενών για PET-SCAN — ραντεβού που είχαν κλειστεί έως και τρεις μήνες πριν.

Να σημειωθεί πώς τα ραδιοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στο PET-SCAN παράγονται αποκλειστικά στην Αθήνα και μεταφέρονται καθημερινά στην Κρήτη, καθώς πρόκειται για ιδιαίτερα ευαίσθητο υλικό. Το εργαστήριο Πυρηνικής Ιατρικής του νοσοκομείου προσπαθεί τώρα να επαναπρογραμματίσει τους ασθενείς όσο πιο άμεσα γίνεται, ακόμη και με έκτακτα ή εκτός ωραρίου ραντεβού.

Το θέμα ανέδειξε με ανάρτησή του στο Facebook ο καθηγητής Πνευμονολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νίκος Τζανάκης, περιγράφοντας μια αποκαρδιωτική εικόνα. Ο Καθηγητής έθεσε μάλιστα σειρά σκληρών ερωτημάτων για τη βία και την τυφλή καταστροφή που καταγράφηκε.

Μεταξύ άλλων σημειώνει:

«Ποιος ανάθρεψε αυτά τα νέα παιδιά έτσι ώστε να μετατρέπουν την αγροτική/κτηνοτροφική κατσούνα -σύμβολο άγιου μόχθου και αξιοπρέπειας των παππούδων μας- σε όργανο βίας; Ποιος νομιμοποιεί στα μάτια τους την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ακόμα και των αυτοκινήτων των απλών εργαζομένων στο αεροδρόμιο;», αναρωτιέται.

Διαβάστε την πλήρη ανάρτηση του Καθηγητή Ν. Τζανάκη

«Σήμερα, επισκεπτόμενος το εργαστήριο PET–SCAN του ΠΑΓΝΗ για να παραλάβω εξετάσεις ασθενών μου, αντίκρισα μια ασυνήθιστη σιωπή σε ένα χώρο που συνήθως σφύζει από δραστηριότητα. Ενημερώθηκα ότι είκοσι προγραμματισμένα ραντεβού ακυρώθηκαν, καθώς λόγω της κατάληψης του αεροδρομίου, κατέστη αδύνατη η αερομεταφορά του ραδιοφαρμάκου. Είκοσι ογκολογικοί ασθενείς και οι οικογένειές τους βρίσκονται τώρα σε αγωνιώδη αναμονή για νέο προγραμματισμό.

Αυτή η τόσο «μικρή» ίσως για κάποιους λεπτομέρεια των επίχειρων της χθεσινής ημέρας με ανάγκασε σε έναν σκληρό αναστοχασμό: πώς γίνεται να καταστρέφουμε τόσο απερίσκεπτα τη ζωή ο ένας του άλλου; Ποιος ανάθρεψε αυτά τα νέα παιδιά έτσι ώστε να μετατρέπουν την αγροτική/κτηνοτροφική κατσούνα —σύμβολο άγιου μόχθου και αξιοπρέπειας των παππούδων μας— σε όργανο βίας; Ποιος νομιμοποιεί στα μάτια τους την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, ακόμα και των αυτοκινήτων των απλών εργαζομένων στο αεροδρόμιο;

Ίσως ήρθε η ώρα όλοι να σκύψουμε με ειλικρίνεια πάνω στο μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Αυτή η ευθύνη δεν βαραίνει τους έντιμους και σκληρά εργαζόμενους αγρότες και κτηνοτρόφους· βαραίνει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Και όποιος, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία, επιχειρήσει να στοχοποιήσει μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, απλώς πλανάται πλάνην οικτράν. Η πραγματική ευθύνη αν και τραγικά ατομική, πρακτικώς και κυριολεκτικώς εγκολεάζεται σε μια συλλογική τοιαύτη, οδηγώντας όλους μας σε καταστροφική αδράνεια και κοινωνική απάθεια. Έτσι την επόμενη φορά που εμείς θα νομίζουμε ότι θιγόμαστε, θα γίνουμε οι συγκυριακοί κατσουνοφόροι και πετροβολητές που θα εξαναγκάσουν πονεμένους συμπολίτες να αναβάλλουν την κρίσιμη ιατρική τους εξέταση».