Γιατί κινδυνεύει η ζωή του απεργού πείνας Ν. Ρωμανού;

Iatropedia
02 Δεκεμβρίου 2014 | 09:10

Στο νοσοκομείο «Γ.Γεννηματάς» νοσηλεύεται ο Νίκος Ρωμανός, ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου, καθώς η κατάσταση της υγείας του είναι τέτοια ώστε χρειάζεται σταθερή ιατρική παρακολούθηση. Ο καταδικασμένος για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης Ν.Ρωμανός έδωσε φέτος πανελλαδικές εξετάσεις και πέρασε σε πανεπιστημιακή σχολή, στην οποία δεν μπορεί να φοιτήσει, καθώς δεν του δίδονται οι εκπαιδευτικές άδειες για να παρακολουθήσει τα μαθήματα.

Της Χριστίνας Ι. Μπουντούρη

Γενικού – Οικογενειακού Ιατρού

Η απεργία πείνας είναι μία σκληρή δοκιμασία για την υγεία και τη ζωή του απεργού, καθώς από τις πρώτες κιόλας μέρες φαίνονται οι συνέπειες στο σώμα. Ο οργανισμός σταδιακά εξασθενεί και ο κίνδυνος θανάτου είναι μεγάλος μετά τον πρώτο μήνα της απεργίας.

Μία απεργία πείνας μπορεί να διαρκέσει πολλές ημέρες, αλλά πόσες μέρες μπορεί να αντέξει ο οργανισμός εξαρτάται από δύο βασικούς παράγοντες. Κατά πρώτον πρέπει να ληφθεί υπόψη η κατάσταση της υγείας του ατόμου όταν ξεκινάει την απεργία πείνας και κατά δεύτερον αν συμπεριλαμβάνεται σε αυτήν η άρνηση λήψης υγρών.

Νέοι άνθρωποι και άτομα χωρίς προβλήματα υγείας κατά την έναρξη της απεργίας πείνας βρίσκονται σε μικρό κίνδυνο να πεθάνουν από υποσιτισμό για τουλάχιστον έξι με οκτώ εβδομάδες. Αλλά όσοι είναι ήδη άρρωστοι μπορεί να πεθάνουν σε μόλις τρεις εβδομάδες. Όταν ένα άτομο αρνείται και τη λήψη υγρών, συμπεριλαμβανομένου του νερού, ο θάνατος μπορεί να επέλθει εντός επτά έως 14 ημερών.

Τις πρώτες μέρες από την έναρξη της απεργίας πείνας το σώμα χρησιμοποιεί για ενέργεια το γλυκογόνο που ως επί το πλείστον αποθηκεύεται στο συκώτι και τους μύες. Τα συμπτώματα είναι ήπια και περιλαμβάνουν αίσθημα πείνας, κακή αναπνοή, πονοκεφάλους και αίσθημα εξάντλησης.

Τις επόμενες μέρες ο οργανισμός καταναλώνει όλες τις διαθέσιμες αποθήκες ενέργειας του λίπους και των μυών για να τροφοδοτήσει τον εγκέφαλο και τα επίπεδα σημαντικών συστατικών, όπως του φωσφόρου και του μαγνησίου πέφτουν. Παρόλα αυτά, οι δύο πρώτες εβδομάδες της απεργίας πείνας, αν και πολύ δυσάρεστες, δεν είναι απειλητικές για τη ζωή.

Η κατάσταση της υγείας αρχίζει να επιδεινώνεται δραματικά μετά από δύο εβδομάδες. Σε αυτό το στάδιο οι απεργοί νιώθουν ζάλη, εξάντληση και παρατηρείται αδυναμία έγερσης, ορθοστατική υπόταση, ατροφία μυών, βραδυκαρδία, υπόταση, υποθερμία και διαταραχές στην όραση. Μετά από τέσσερις περίπου εβδομάδες χωρίς τροφή στα συμπτώματα προστίθενται ο ίλιγγος, οι ανεξέλεγκτες κινήσεις των ματιών και η διπλωπία.

Μετά από περισσότερο από ένα μήνα απεργίας πείνας συμβαίνουν σοβαρές και μόνιμες επιπλοκές στον οργανισμό. Οι λειτουργίες του εγκεφάλου διαταράσσονται, το άτομο γίνεται συγχυτικό, ενώ μπορεί να παρατηρηθεί απώλεια ακοής και τύφλωση. Σε αυτό το στάδιο η ανεπάρκεια των οργάνων έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει και ελλοχεύει ο κίνδυνος θανάτου από καρδιακή ανεπάρκεια ή σηψαιμία λόγω σοβαρής λοίμωξης.