Ένα 2χρονο αγοράκι από τη Γερμανία που υπέστη έναν φρικτό τραυματισμό από ένα αυτοκίνητο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σώθηκε χάρη σε μία εκπληκτική επέμβαση που διεξήχθη στο Νοσοκομείο Παίδων Comer του Πανεπιστημίου του Σικάγου.
Ο μικρούλης Oliver Staub ταξίδευε με τους γονείς του στην πόλη του Μεξικού, όταν ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο έπεσε ορμητικά στο βανάκι της οικογένειας. Το αυτοκίνητο έτρεχε με 112 χιλιόμετρα την ώρα. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή, ώστε έσπασε ο αυχένας του μωρού.
Οι γιατροί όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα είπαν στους συντετριμμένους γονείς ότι με την πρόσκρουση διαχωρίστηκε ο εγκέφαλός του από το νωτιαίο μυελό. Αν ζούσε, θα ήταν τετραπληγικός. Αυτό όμως ήταν απίθανο γιατί ο εγκέφαλός του δεν έδειχνε κάποια δραστηριότητα. Η εκτίμησή τους ήταν ότι ο θάνατός του ήταν θέμα ημερών.
Το ημερολόγιο έδειχνε 7 Απριλίου 2025 όταν η Laura και ο Stefan Staub άκουσαν την είδηση που τρέμει κάθε γονιός. Ο Oliver όμως ήταν μαχητής. Όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια του και σταθεροποιήθηκε. Έτσι οι γονείς του μπόρεσαν να τον μεταφέρουν στο σπίτι των παππούδων του, κοντά στην πόλη Μορέλια του Μεξικού.
Επί δύο μήνες, όλοι έκαναν τα πάντα για να τον κρατήσουν στη ζωή. Ταυτοχρόνως αναζητούσαν τους καλύτερους νευροχειρουργούς του κόσμου, αρνούμενοι να πιστέψουν ότι θα έχαναν τον Oliver.
Δύσκολα χειρουργεία
Αφού έκαναν έκκληση για οικονομική βοήθεια μέσω του γερμανικού Τύπου και συγκέντρωσαν τα απαιτούμενα χρήματα, τον μετέφεραν τον Ιούλιο του 2025 στο Σικάγο. Εκεί οι γιατροί έκαναν πρώτα μία επέμβαση για να συνενώσουν τον σπασμένο του λαιμό. Ακολούθησε μία ακόμα για να επανασυνδέσουν τον εγκέφαλό του με το νωτιαίο μυελό.
Στις αρχές Οκτωβρίου, ο μικρούλης μιλούσε, γελούσε, χαμογελούσε, κινούσε τα δάκτυλά του και είχε αρχίσει να αναπνέει μόνος του.
«Το να βλέπουμε κάποιον να επιβιώνει έπειτα από έναν τέτοιου είδους τραυματισμού, είναι μοναδικό. Ουδέποτε κατά το παρελθόν έχει αναφερθεί κάτι ανάλογο στη Νευροχειρουργική ή στις τραυματικές κακώσεις νωτιαίου μυελού», δήλωσε ο νευροχειρουργός Dr. Mohamad Bydon, καθηγητής Νευροεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου.
«Δεν πιστεύαμε ότι θα κινείται, αλλά ήδη κινεί όλα τα τα άκρα του. Είναι μία μοναδική και ειδική περίπτωση. Η βελτίωσή του είναι πέρα από κάθε προσδοκία μας», πρόσθεσε.
Απίστευτη ανάρρωση
Ο Dr. Bydon πρόσθεσε πως από την πρώτη στιγμή η περίπτωση του Oliver ήταν πρωτάκουστη. Είναι απίθανο, είπε, να επιζήσει κάποιος με σπασμένο αυχένα και κομμένο νωτιαίο μυελό. Πόσο μάλλον με φροντίδα στο σπίτι.
«Μία λάθος κίνηση να είχαν κάνει οι γονείς του και οι υπόλοιποι φροντιστές, θα είχε αποβεί μοιραία», εξήγησε.
Ακόμα και η μεταφορά του από το Μεξικό στο Σικάγο ήταν ένα ταξίδι τρόμου. Οι περισσότεροι άλλοι νευροχειρουργοί στους οποίους απευθύνθηκαν οι Staub, ήταν αρνητικοί. Ωστόσο ο Dr. Bydon εστίασε στο ότι ο Oliver είχε ήδη επιβιώσει πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο.
«Δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάμε τα δίχρονα παιδιά. Μπορούν να μας εκπλήξουν», τόνισε. «Σίγουρα ήταν ένα πολύ δύσκολο και πολύπλοκο περιστατικό που απαιτούσε διεπιστημονική διαχείριση. Σε αυτό όμως μπορούσε να βοηθήσει το Πανεπιστήμιο του Σικάγου».
Επικίνδυνες επεμβάσεις
Οι εγχειρήσεις στις οποίες υποβλήθηκε το μωρό ήταν οδυνηρές. Στην πρώτη επέμβαση έγινε επανόρθωση της σπονδυλικής στήλης του. Επιδιορθώθηκε ο νωτιαίος μυελός του και επανασυνδέθηκε με βίδες και ράβδους τιτανίου το πίσω μέρος του κεφαλιού του με την σπονδυλική στήλη του.
Η δεύτερη επέμβαση έγινε 48 ώρες αργότερα. Κατ’ αυτήν σταθεροποιήθηκε το πρόσθιο μέρος του νωτιαίου μυελού. Επιδιορθώθηκε επίσης μία κήλη του νωτιαίου μυελού.
Και οι δύο επεμβάσεις ήταν επικίνδυνες για ένα δίχρονο μωρό, τόνισε ο Dr. Bydon. Τα νήπια δεν αντέχουν την απώλεια αίματος. «Οι πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες ήταν τρομακτικές. Η καρδούλα του σταμάτησε κάποια στιγμή και παρουσίασε οίδημα στον εγκέφαλο», είπε.
Πέντε μέρες αργότερα, όμως, ο Oliver άνοιξε ξανά τα ματάκια και χαμογέλασε για πρώτη φορά από το ατύχημα. Έναν μήνα αργότερα κρατούσε το χέρι της μητέρας του, έσπρωχνε πράγματα μακριά του και αναγνώριζε την αίσθηση της ούρησης.
Τον Οκτώβριο μπορούσε πια να παίρνει ανάσες χωρίς μηχανική υποστήριξη. «Ξέραμε πια ότι ο νωτιαίος μυελός του επικοινωνεί με τον εγκέφαλο και το υπόλοιπο σώμα του», είπε ο Dr. Boyden.
Οι γιατροί εκτιμούν ότι έως τον ερχόμενο Απρίλιο το δίχρονο αγοράκι θα μπορέσει να απαλλαγεί από το κολάρο που κατ’ ανάγκην θα φορά έως τότε. Από το νοσοκομείο έχουν πια πάρει εξιτήριο, αλλά θα επιστρέψουν την άνοιξη του 2026 για επανέλεγχο και ίσως πρόσθετες θεραπείες.
Οι γονείς του νιώθουν ευγνωμοσύνη. «Δεν μας υποσχέθηκαν θαύματα, αλλά μας χάρισαν ένα», δήλωσε η Laura Staub για τον Dr. Bydon και το προσωπικό του νοσοκομείου.
Φωτογραφία: istock