Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τέλεια μαμά δεν υπάρχει. Όσο κι αν προσπαθεί όσο κι αν αγωνίζεται, πάντα κάτι θα ξεφύγει, πάντα κάτι δεν θα σκεφτεί. Υπάρχει, όμως, επαρκής μαμά. Και μαμά παρούσα. Σε μικρές και μεγάλες στιγμές, παρούσα στη ζωή των παιδιών, μαμά που καταφέρνει να εκεί στα σημαντικά, να απολαμβάνει τη ζωή με τα παιδιά της, εφοδιάζοντάς τα με τα πιο σημαντικά: αυτοπεποίθηση, ανεξαρτησία, αποδοχή, αναγνώριση και πολλά άλλα, αξίες που συχνά ξεχνάμε μέσα στο κυνήγι της καθημερινότητας, του προγράμματος, των υποχρεώσεων.
Η κοινωνία λέει στις εργαζόμενες μητέρες ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Αρκεί να δουλέψουν σκληρότερα, να σχεδιάσουν καλύτερα ή πάρουν περισσότερη βοήθεια. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτή η επιδίωξη οδηγεί συχνά σε εξουθένωση, δυσαρέσκεια και ενοχές, αντί να τις γεμίζει ως μητέρες.
Περισσότερη συμμετοχή, περισσότερες δραστηριότητες, περισσότερες τέλεια επιμελημένες εμπειρίες για τα παιδιά. Όλα περισσότερο. Τι γίνεται, όμως, όταν συνειδητοποιείς πως, ό,τι κι αν κάνεις, η «τέλεια μαμά» δεν είναι, τελικά, παρά ένας μύθος.
«Ως γιατρός, επιχειρηματίας και μητέρα διδύμων, ήμουν αποφασισμένη να τα «κάνω όλα»: να εργάζομαι σε 12ωρη βάρδια ως αναισθησιολόγος, να διευθύνω πολλαπλές επιχειρήσεις, ενώ εξακολουθούσα να είμαι η μαμά που έφτιαχνε γεύματα που θα μπορούσαν να είναι στο Pinterest και ήταν εκεί σε κάθε σχολική εκδήλωση. Τα έκανα όλα. Αλλά ήμουν πραγματικά παρούσα;
Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι η αμείλικτη πίεση να είμαι η «τέλεια μαμά» δεν ήταν μόνο μη βιώσιμη – με έκανε δυστυχισμένη. Κατά ειρωνικό τρόπο, δεν έκανε ούτε τα παιδιά μου πιο ευτυχισμένα», εξομολογείται η Tiffany Moon, αναπληρώτρια καθηγήτρια αναισθησιολογίας και διαχείρισης πόνου στο Southwestern Medical Center του Πανεπιστημίου του Τέξας.
«Άρχισα να κάνω λιγότερα. Και ποτέ δεν ήμουν πιο παρούσα, πιο χαρούμενη μαμά», λέει.
Ξεχάστε τον μύθο της «τέλειας μαμάς»
«Μέχρι τότε πίστευα ότι το να είσαι «καλή μαμά» σήμαινε να ενορχηστρώνεις τα πάντα: να συντονίζεις τα ωράρια, να διαβάζεις τα παιδιά, να συμμετέχεις ενεργά σε κάθε σχολική εκδήλωση και να διασφαλίζεις ότι προσφέρεις στα παιδιά σου το καλύτερο που θα μπορούσαν να έχουν. Το πρόβλημα; Ήμουν τόσο απορροφημένη σε αυτό, που δεν απολάμβανα πραγματικά τη μητρότητα», λέει.
Όταν αποφάσισε να κάνει ένα βήμα πίσω, αναρωτήθηκε: «Είναι τα παιδιά μου όντως πιο ευτυχισμένα επειδή εγώ αυτοκαταστρέφομαι;». Η απάντηση ήταν ένα σκληρό, αδιαμφισβήτητο «όχι».
Τι σημαίνει στην πραγματικότητα να κάνεις λιγότερα
Το να κάνεις λιγότερα ως γονιός δεν σημαίνει να παραμελείς τα παιδιά σου. Σημαίνει να δίνεις προτεραιότητα σε αυτά που πραγματικά έχουν σημασία αντί να αναλώνεσαι στο τι φαίνεται καλό εξωτερικά, λέει η ίδια.
Πλέον, δεν τα κάνει όλα μόνη της. Αναθέτει σε τρίτους ό,τι μπορεί: να της φέρουν τα ψώνια σπίτι, κάποιες ώρες σε μια έμπιστη μπέιμπι σίτερ, αφήνει τα παιδιά της να είναι πιο ανεξάρτητα στις καθημερινές τους εργασίες. Δεν ελέγχει πια τα μαθήματα των παιδιών της όταν λένε ότι τελείωσαν.
«Συνήθιζα να ελέγχω τις εργασίες τους για να εντοπίσω τυχόν λάθη, ώστε να τα διορθώσουν πριν τις παραδώσουν. Τώρα, όταν λένε ότι τελείωσαν, λέω: «Αλήθεια; Έλεγξες ξανά τις απαντήσεις σου;» Και αν λένε ναι, αυτό είναι όλο. Δεν τους υπενθυμίζω να τα βάλουν στο φάκελο ή στην τσάντα τους», λέει, έχοντας απόλυτη επίγνωση ότι αυτό μπορεί να μην λειτουργεί για οικογένειες με μικρότερα παιδιά ή με παιδιά με αναπηρία.
«Δεν μαγειρεύω. Ο σύζυγός μου απολαμβάνει να μαγειρεύει και εγώ απολαμβάνω να μην μαγειρεύω. Αν δεν είναι στο σπίτι ή δεν έχει όρεξη να μαγειρέψει, υπάρχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές που μας επιτρέπουν να έχουμε ένα ζεστό, θρεπτικό γεύμα στο τραπέζι που δεν έφτιαξα εγώ», λέει επίσης.
«Λέω «όχι» χωρίς ενοχές. Δεν συμμετέχω πλέον σε κάθε εθελοντική δραστηριότητα και δεν υπερβάλλω εαυτόν στις σχολικές εκδηλώσεις. Μια φορά, δεσμεύθηκα να φέρω μπισκότα για ένα πάρτι και σχεδόν κατέρρευσα για να προλάβω να φτάσω εγκαίρως από το χειρουργείο στο πάρτι. Και τα παιδιά μου; Ούτε καν το πρόσεξαν… Προσπαθούσα να αποδείξω ότι μπορούσα και να εργάζομαι και να κάνω όλα όσα «κάνoυν οι μαμάδες», και ειλικρινά, δεν ήταν απαραίτητο», προσθέτει.
«Σταμάτησα να κάνω υπερβολικά προγράμματα. Ένιωθα ότι πρέπει να γράφω τα παιδιά μου σε κάθε πιθανή δραστηριότητα: κολύμπι, τένις, χορό, μπαλέτο… Τώρα, δίνω προτεραιότητα στον χρόνο όπου τα παιδιά μπορούν να είναι παιδιά. Τους λέω να βγουν έξω και να παίξουν. Κάνουμε βόλτες με τα σκυλιά. Φτιάχνουμε «γλίτσα»…».
Τι την εξέπληξε περισσότερο σε όλο αυτό; Ότι όσο εκείνη έκανε πίσω τόσο ευημερούσαν τα παιδιά της.
Έγιναν πιο ανεξάρτητα, πιο προσαρμοστικά και πιο σίγουρα. Κι εκείνη άρχισε επιτέλους να απολαμβάνει τη μητρότητα χωρίς τη συνεχή πίεση για επιδόσεις.
«Όταν αφήνω τον έλεγχο, τα παιδιά μου μαθαίνουν, αναπτύσσονται και αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους», λέει.
Η αλήθεια είναι ότι η πίεση να «τα κάνεις όλα» δεν είναι παράσημο τιμής – είναι παγίδα. Και μερικές φορές, το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τις οικογένειές μας (και τον εαυτό μας) είναι να κάνουμε λιγότερα, να αναπνέουμε περισσότερο και να απολαμβάνουμε πραγματικά τη ζωή που έχουμε χτίσει.
Φωτογραφία: iStock
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Γιατί τα μωρά βάζουν τα πάντα στο στόμα τους; Ένας παιδίατρος εξηγεί