Η Άρια Παπανικολάου, με την αφοπλιστική αμεσότητα που την χαρακτηρίζει, άνοιξε την καρδιά της στην εκπομπή «Buongiorno» μιλώντας για τη διάγνωση που της άλλαξε τη ζωή και, τελικά, την απελευθέρωσε. Δίπλα της ο πατέρας της, Δημήτρης Παπανικολάου, ενώ εκείνη περιέγραφε την πιο καθοριστική στιγμή της εφηβείας της.
«Έμαθα ότι έχω αυτισμό στα 14, στην εφηβεία μου. Δεν ήξερα τι να πω, αλλά όταν το έμαθα ένιωσα σαν να ήμουν σε ένα κλουβί και να ελευθερώθηκα», είπε, με εκείνο το ωμό, ανεπιτήδευτο ύφος που δεν ζητάει καμία συμπόνια — μόνο καθαρή αλήθεια.
Η ίδια στράφηκε στα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα, κάνοντας μια από τις πιο απλές αλλά και πιο καίριες παρεμβάσεις που θα μπορούσε να κάνει κάποιος στη θέση της:
«Θα ήθελα να πω στα παιδιά που είναι στο φάσμα του αυτισμού και μπορεί να μην τα καλούν σε πάρτι, όπως συνέβαινε σε εμένα, ότι δε χρειάζεται να ανησυχούν. Θα βρουν άλλους φίλους, που θα τους αγαπούν και θα τους καλούν παντού… Οι άλλοι φταίνε, όχι εκείνο».
Μιλώντας για το βιβλίο της, «Με λένε Άρια», ξεκαθάρισε ότι δεν γράφτηκε για να συγκινήσει, αλλά για να κάνει δουλειά: δηλαδή, να βοηθήσει γονείς, να εκπαιδεύσει παιδιά, να σπάσει μια κοινωνική αμηχανία που στοιχίζει πολύ περισσότερο απ’ όσο παραδέχεται κανείς.
«Θέλω να μάθουν οι γονείς πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να μάθουν σε άλλα παιδιά πως να συμπεριφέρονται σε εκείνα που είναι διαφορετικά, πώς να συμπεριφέρονται με σεβασμό και καλοσύνη και όχι το αντίθετο. Δεν θέλω να περάσουν τον πόνο που πέρασα εγώ. Πέρασα γιγάντιο πόνο. Κανένας δεν με ήθελε. Με πρόδωσαν όλοι. Έτσι αισθάνομαι. Είμαι πολύ σκληρή γυναίκα».
Λόγια που δεν προσπαθούν να σοκάρουν, αλλά απλώς να ακουστούν — και να ξυπνήσουν λίγο περισσότερο χώρο, λίγο περισσότερη κατανόηση, για όσους μεγάλωσαν νιώθοντας «εκτός».